وقتی فردی را پشت سر هم مدح و ثنا بکنیم و از هر اشتباه وی صرفا تعریف کنیم و اشتباهش را گوشزد نکنیم ما هم در اشتباهات وی شریک هستیم.

چرا این افراد را تبدیل به افرادی خودمختار و خودخواه می کنیم؟

آیا منافع کوتاه مدت اینقدر ارزشمند است؟ آیا بچه های ما هم نمی خواهند در همین محیط ها رشد کنند؟

 

واقعا این امر منافع ما را پوشش می دهد؟

 

واقعا این کار صرفا تخریب یواش یواش خودمان است. این کار را نکنیم و خودمان خودمان را به فنا ندهیم.

 

خلاصه که دلم گرفته از این همه چاپلوسی